Un Metier Serieux

Schoolfilms, vooral middelbare school-films, staan altijd bol van de schoolhectiek, de processen in de klassen, tussen leerlingen en leraar, tussen de leraren. Ik zit zelf altijd in de rare tweespalt van gevoelens. Enerzijds alles zo vol van leven, vol van passie en interactie, maar anderzijds… gekmakend, die drukte en die frustratie, miscommunicatie, confrontatie met tegenstand en tegenwerking. Nee, ik ben niet voor ’t onderwijs in de wieg gelegd. Ik zeg al 40 jaar: bij mij zou al gauw de hele klas in de hoek staan. Maar stiekem ben ik ook jaloers, want het schoolleven, dat is het échte leven in een uitvergroting. Niets, niets zal minder saai zijn dan het onderwijs. En onderwijzers zijn in mijn ogen bij uitstek supermensen. En ik een lazy motherfucker.

Als dan het echte schoolleven wordt verbeeld, dan kan het niet anders dan tot een onwijs rommelige film leiden, wat dan weer helemaal niet geeft. Dus zit je bij Un Metier Serieux een paar uur in opperste betrokkenheid al die spitse dialogen en gepassioneerde interactie te bekijken. Heerlijk! Ook al laat je jezelf op in de perspectiefhelikopter en denk je dan bij jezelf: hoe zit het dan met dít verhaallijntje?, en hoe gaat het dan met dié ontwikkeling verder? Allemaal losse eindjes. Soms gaat ’t zo ver, dat ’t eigenlijk niet kán. Maar er zijn zóveel lijntjes, dat het de sfeer en de evaluatie niet verpest, dat er een flink aantal in de mist verdwijnen.

Er wordt heerlijk gespeeld, met ook een hoofdrol voor Francois Cluzet, de verlamde rijkaard van Untouchables. Een club van leraren met veel chemie, veel vriendschappelijkheid. En solidariteit jegens elkaar, zelfs als de meningen verschillen, zoals meermaals gebeurt richting de grote problemen met leerlingen. Een van het té kromme in het script zit in hoe één leraar in de problemen komt door het duwen van een leerling, terwijl hij gewoon daartoe werd geforceerd, terwijl een andere leraar niet eens in de problemen lijkt te zijn gekomen na een flink pets in het gezicht van een leerling. En wat ik ook wat overdreven vind, dat is dat géén van de leraren een normale thuissituatie kent. Allemaal hebben ze complex gedoe thuis. Ik mag toch hopen dat dat niet zó ‘normaal’ is.

Je zou willen denken dat deze film vooral sympathie voor en richting het onderwijsvak wil bewerkstelligen. Enerzijds is dat ook wel zo. Maar als je je bedenkingen hebt bij het zo geconcentreerd met pubers werken, dan worden je gevoelens wel ietsje teveel bevestigd, denk ik.

Groninger Forum, 17 april 2024
IMDB: 6.6