Texel

Geplande bijeenkomst ging dit weekend niet door. Zullen we dan maar vragen of we alsnog in ’t boshuisje in Texel kunnen? We zouden daar twee weekends eerder naartoe, maar toen zat er zóveel regen aan te komen, dat we er maar vanaf zagen.
Jawel, het kón! Het huisje was nog vrij!
Zaterdagmorgen vroeg op pad, om 10 uur op de boot, om 11 uur zaten we in de zon achter het huisje.

Ietsje noordwestelijk van Den Burg zijn we in het bos, vlak achter de duinen. Een heel verstild plekje. Zeker nu. Het huisje staat in een rijtje van meer verstopte paradijsjes. Wat mensen hier niet doen om hun eigen paradijs te creëren! Op eentje na zijn ze dit weekend verder allemaal leeg. Het voorjaar staat voor de deur, maar het is nog niet tot de mensen doorgedrongen. Begrijpelijk trouwens… ook de navolgende dag, zondag, krijgt vooralsnog een vier van de weersvoorspellers. We hebben ’t erop gewaagd en voor vandaag is ’t top! De krant is al bijna uit als ’t om een uur of twee toch weer begint te betrekken..

Daarna zitten we op de fiets, eerst een eindje voorbij De Koog, even op ’t strand gekeken, daarna het eiland over, de wind nu nog aardig in de rug – we hebben net niet genoeg in de gaten, hoezeer-ie is gaan aantrekken. Wijdse verten, kleine witte boerderijtjes langs ver weg lopende dijkjes. Hier midden op het eiland toch niet écht een eilandgevoel, maar toch: ook hier is ’t fijn uitwaaien.
Dan in Oosterend, dat de oude straatjes naar het toerisme heeft gekeerd. Op veel huizen een plakkaatje met de tekst over de geschiedenis van bewoning, teruggaand tot enige eeuwen her. Mooie zadeldakhuisjes naast elkaar om de oude kerk.

Daar is een inloopschuur met “rommel” en kom ik zomaar “Plenty more” van Ottolengi tegen voor een eurootje. Niet verkeerd. “Ben jij ook een Groninger?”, vraagt het heertje van 81 jaar, dat dit boerderijtje beheert – hij had al kennisgemaakt met Fenny. ‘Nee, zeg ik, en een Groninger word je ook niet als je er niet geboren bent. Hij begrijpt het: precies zo is ’t ook met Texelaars. Import blijft import. Om de hoek wijst hij het veld in, naar de stolpboerderij, waar hij is geboren.

En dan is het even flink aanpoten: 6 kilometer pal tegenwind, windkracht 6, naar Den Burg!
Er staat wat tegenover. Bij Moerbeek in Den Burg vind ik de winterjas (in de uitverkoop), waar ik al een tijdje naar op zoek was. En daarna is het heerlijk borrelen en spareribs eten in ‘De 12 Balcken’, waar juist veel toeristen aan komen waaien – letterlijk – omdat het al gezellig is van de zamibo’ende lokale Den Burgers.
Den Burg is een apart dorpje. Enerzijds sfeervol en gezellig aangekleed voor het toerisme en voorzien van toch aardig wat authentieke bebouwing, maar pffff…. wat en rommeligheid er tussendoor, met huizen die totaal verwaarloosd zijn of al tijden afgebroken hadden moeten worden, alleen maar omdat ze de lelijkheid zelve zijn.

Een heerlijke avond met krant en boek in ons huisje, windverzadigd.

Zondag start de dag met de voorspelde regen. Maar voor ’s middags is er helemaal geen regen meer in ’t verschiet. We wandelen door het bos naar het strand. Bij Paal 15 koffie, daarna 2 kilometer lopen naar Paal 17.
Er zijn meer mensen in de strandtenten dan op het strand zelf. Nu windkracht 7. Het zand waait in zandwolkenbedden over het strand. De mensen lopen tegenwind zwaar voorover. En het is ook nog eens flink koud! Bij Paal 17 snert en een bokbier!

Thuisgekomen kunnen we alweer opruimen en opbreken. Potdorie, ’t is veel te snel gegaan!!

Texel

November was voor mij de ‘weekendje weg’-maand: Ljubljana, Athene en het afgelopen weekend naar Texel. Familieweekend met broers en zus. In het huisje van onze nicht en haar gezin uit Amsterdam, die hier met haar gezin al vijftien jaar heel veel tijd doorbrengt. Ik was jaar of 10 terug ook een weekendje in hun huisje geweest.
Als noorderling ben ik nogal gericht geraakt op de VTAS-eilanden. De eerste T, van Texel, hoorde daar nooit zo bij. Bovendien gaf Texel me een stuk minder eilandgevoel, om bekende redenen.

Het zou pokkenweer worden, ’t hele weekend. Maar net zoals dat gold voor m’n weekends naar Ljubljana en Athene: ik schijn de regenwolken te verjagen. Zaterdag op Texel was zelfs een uitgesproken zonnige dag, waar ’t in het midden en oosten van ’t land grauw was en in ’t zuiden ’t veel heeft geregend. De kou, graad of 3, kon de pret niet drukken.

We verbleven in het huisje met de mooie naam Phoca. Wikipedia zegt: Phoca is a genus of the earless seals, within the family Phocidae. Da’s helemaal nieuw voor mij. En ik weet niet eens van een ‘genus’ is. Wiki zegt:  A genus is a taxonomic rank used in the biological classification of living and fossil organisms, as well as viruses, in biology.
Toe maar.

Phoca bevindt zich ietsje noordelijk van Den Burg in de bossen achter de duinen. Het huisje staat met nog een handvol huisjes gezellig verstopt aan een bosrand. Een heerlijk huisje, met vloerverwarming nota bene. Maar geen overdreven luxe, een fijn kneuterhuisje zogezegd. We zijn met z’n vijven en er zijn maar vier slaapplaatsen. Ik wist raad: nam m’n kampeerbusje mee, kon zo goed dienstdoen als mobiele logeerkamer.

Wat doe je met z’n vijven, vooreerst een heel weekend met mekaar in de wetenschap dat we nu écht helemaal de seniorgeneratie zijn? Bespiegelend kletsen over vroeger en nu, spelletjes doen, en zo nu en dan niet meer bijkomen van het lachen. En fietsen en wandelen. Eten! Heerlijk eten! Veel drinken. Klaverjassen natuurlijk!

Texel is eigenlijk best een eiland! 😉  We hebben deze conclusie min of meer afgedwongen: het hele eiland rondgefietst. Zo kom je niet onder het eilandgevoel uit. Langs de Slufter, tot het puntje bij de vuurtoren, waarvandaan ik zomaar keek naar een voor mij veel bekendere plek: het drenkelingenhuisje op de oostpunt van Vlieland. De mooie vuurtoren beklommen en het interessante verhaal tot ons genomen over de Georgische soldaten in WOII die hier schuilden en beschoten werden.
Over de Waddenzeedijk terug, tot Oudeschild, een mooi oud vissersdorpje.
En zo naar Den Burg met gezellige centrumallures, knusse pleintjes en nog wat prachtige historische gevels.

Zondag een flinke strandwandeling en een heerlijke volle en dikke soepkom snert bij Paal 17. En voldaan weer op die enorme boot terug naar Den Helder.
We spraken af, dat we met z’n vijven hier vast en zeker weer eens een weekendje naartoe gaan.